Κοιτώ στον καθρέφτη το άγνωστο πρόσωπό μου.
Ποια είμαι;
Η μάνα, η γυναίκα, η ερωμένη, η αδερφή, η πουλημένη σάρκα;
Αλήθεια, ποια είμαι;
Θέλω να κλάψω γι’ αυτό που έχασα.
Θέλω να κλάψω γι’ αυτό που είμαι.
Χθες θηρίο, ύαινα που προστάτεψε τα παιδιά της, το σπίτι
της, τη γητ ης.
Έπειτα έρμαιο στα χέρια αδίστακτων αρουραίων με ανθρώπινη
μορφή. Βιασμός, ξύλο, ξεφτίλα, κι εγώ εκεί, ύαινα – γυναίκα.
Έπειτα βαμμένη, ψεύτικη κούκλα. Σύμνολο ηδονής. Και μη μιλάς,
κλάψε τα νεκρά σου όνειρα, κλείσε τα μάτια μη δεις τη δύση, την ανατολή.
Ποια είμαι σήμερα;
Αυτή που κάποτε καβαλούσε τον άνεμο, που πάλευε με το σκληρό
σήμερα, που δε φοβόταν το άγνωστο αύριο
και δεν την πλήγωνε το χθες;
Τώρα όλο αθέατα και γεμάτα ομίχλη και καταχνιά. Κι εγώ μία
βαμμένη, ξεθωριασμένη κούκλα, που της έχουν ξεριζώσει το κεφάλι, σπάσανε τα πόδια
της, σκίσαν το τούλινο φουστάνι και την πετάξανε σε μία γωνιά λησμονημένη.
Κι αυτά τα αγκάθια στα μάτια μου δε μ’ αφήνουν να κλάψω τα
νεκρά μου σωθικά.
