Οι ιδέες...

Μπορείτε να αντισταθείτε στην εισβολή των στρατών, αλλά είναι αδύνατο να αντισταθείτε στην εισβολή των ιδεών...

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Μαραθώνιος Παραμυθιού - 3 Ιανουαρίου στην Παραμυθούπολη Γιαννιτσών



Τα παραμύθια λένε την αλήθεια

Μέσα από τις συνεργασίες πετυχαίνουμε το Αίσιο Τέλος 
όπως και τις Ελπιδοφόρες Νέες Εκκινήσεις
που μας δίδαξαν τα παιδικά μας Παραμύθια.

Ο Σύλλογος Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας, ο Σύλλογος Στράντζας, η Ο.Γ.Ε. (Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας) - ομάδα Γιαννιτσών, ο Σύλλογος "Τραγουδάνοι του Πόντου" 
σε συνεργασία με τη ΔΗΚΕΠΑΠ 
διοργανώνουν και φέτος τον Μαραθώνιο Παραμυθιού
στις 3 Ιανουαρίου στο Πολύκεντρο Γιαννιτσών, από τις 4μμ ως το βράδυ, 
ώσπου να αποκοιμηθούν οι μικροί πρίγκιπες 
και οι μικρές πριγκίπισσες στην αγκαλιά των παραμυθιών.


Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν...............



Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014

Σαν Δελτίο Τύπου - Εντυπώσεις από την Εκδήλωση Απονομής Βραβείων & Επαίνων του Μαθητικού Διαγωνισμού Ποίησης

Σ' αυτές τις εκδηλώσεις συνειδητά δίνουμε το παρόν για να τιμήσουμε το παιδί που βρίσκεται στο πρώτο εγχείρημα Δημιουργικής Δράσης του.  Πέρα από την αυτονόητη αυτή διατύπωση, σαφώς πρέπει να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας, ώστε μέσα στις υποχρεώσεις της κάθε μέρας να δίνει προτεραιότητα σε ανάλογες πρωτοβουλίες. Η εκδήλωση θα μπορούσε, και της άξιζε, να είχε περισσότερες παρουσίες, μα ευτυχώς η ουσία στο πεδίο της Δημιουργίας ποτέ δεν ήταν ποσοτική!...

Οι επίσημοι καλεσμένοι μας, που ήταν τα παιδιά, ήταν εκεί, επίσης οι εκπρόσωποι των σχολείων πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ήταν εκεί, τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου κα. Μαμανίδου Ελένη και κα. Μαμανίδου Δέσποινα, που απένειμαν τα Βραβεία και τους Επαίνους, ήταν εκεί,   οι εκλεκτοί ομιλητές μας ο κ. Ζήσης Αγγελίδης και η κα. Τερψιχόρη Σαββαΐδου ήταν εκεί, ο Δήμαρχος κ. Γρηγόρης Στάμκος ήταν εκεί, χάρη σ΄ ένα λογοπαίγνιο ανάμεσα στις λέξεις "Μαθητικός"  και "Μαθηματικός" Διαγωνισμός...

Όμως, τίποτε δεν είναι τυχαίο, διότι όταν ο λόγος δόθηκε στον Πέτρο Εσιπέκογλου, περσινό μαθητή της Γ' Λυκείου του ΓΕΛ Εξαπλατάνου, φοιτητή σήμερα, ο οποίος κέρδισε το 1ο και 2ο βραβείο του Διαγωνισμού, τότε φυσικά και ήταν αναγκαία η παρουσία εκπροσώπου της τοπικής αυτοδιοίκησης γιατί αναπόφευκτα, όπως ακριβώς και μέσα από τα ποιήματά του, ο λόγος του Πέτρου άγγιξε θέματα σύγχρονης ζωής με πολιτικές προεκτάσεις. Παρόλο που ο ίδιος ο μαθητής το ζήτησε, κανείς δεν του απηύθυνε ερωτήσεις. Η χαμηλών τόνων χροιά της φωνής του, ο καθαρός λόγος του, η κατασταλαγμένη ματιά του πάνω στα πράγματα, οι διαπιστώσεις του πάνω στην κληρονομιά που εμείς αφήσαμε στους νέους μας, άφησαν μία έντονη γεύση ευθύνης και προβληματισμού σε όσους παρευρίσκονταν στην αίθουσα. Ο Πέτρος ανέφερε πως στα ποιήματά του αφουγκράστηκε και αποτύπωσε τις ανησυχίες, τις διαπιστώσεις των συνομηλίκων του, καθώς και το όραμά τους για αλλαγή. "Σε κάθε νέο αντιστοιχούν δύο ενήλικες" τόνισε... "Κάθε παιδί με τους γονείς του... Αν το κάθε παιδί πείσει τους γονείς του προς την κατεύθυνση της αλλαγής της νοοτροπίας που λάθος υιοθέτησαν, σκεφτείτε πόσοι πολλοί  άνθρωποι θα "δουλεύουν" προς την κατεύθυνση ενός καλύτερου αύριο. Έτσι αυξάνονται αισιόδοξα οι πιθανότητες να επιτύχουμε το ζητούμενο"...

Η εκδήλωση έκλεισε με τα λόγια του Πέτρου. Δεν χωρούσαν ενήλικες παρεμβάσεις και όποια περαιτέρω φιλολογική ανάλυση θα ήταν ύβρις μπροστά στο ξεκάθαρο αίτημα του παιδιού για έναν κόσμο που δικαιώνει το ποίημα και έχει την υποδομή για την υλοποίηση των οραμάτων των νέων ανθρώπων.

Το Δ.Σ. του Συλλόγου Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας πραγματικά νιώθει περήφανο που μέσα από την επιμονή του στο να εμπλέκει τους μαθητές στις ανάλογες Δράσεις  αναδύονται τέτοιες παρουσίες όπως του Πέτρου, που σίγουρα στο μέλλον όλοι εμείς οι συντοπίτες του θα έχουμε περισσότερους λόγους περηφάνιας και αναφοράς στ' όνομά του.

Ακολουθεί video με το Ποίημα "Φοίνικας" του Πέτρου Εσιπέκογλου που κέρδισε το 1ο Βραβείο του Διαγωνισμού και φωτογραφικά στιγμιότυπα από την εκδήλωση.




















Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

Βραβεία του 2ου Μαθητικού Διαγωνισμού Ποίησης του Σ.Φ.Β. Ν. Πέλλας (2014)

Βραβεία 2ου ΜΑΘΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ
που διοργάνωσε ο Σύλλογος Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας το 2014

1ο Βραβείο: Φοίνικας – Πέτρος Εσιπέκογλου 

(Στο κανάλι του Συλλόγου Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας αναρτήθηκε το video που δημιουργήσαμε για το Ποίημα που κέρδισε το 1ο Βραβείο του 2ου Μαθητικού Διαγωνισμού Ποίησης. Μπορείτε να το παρακολουθήσετε πατώντας ΕΔΩ)

Στα τρία τέταρτα της σιωπής μου νοσταλγώ τον ένα μου θεό
την ελπίδα από το παραθύρι μου κοιτώ να τρέχει σε σοκάκια σκοτεινά
Που πας αγάπη μου μικρή; της ζωής μου πεταλούδα;
Το μάτι ψάχνει να σε βρει και η ανάσα παγιδεύεται στο τζάμι

Της ψυχής μου το γυαλί ποτίζεται κόκκινο στο αίμα
από τις κομμένες φλέβες μου εγκολπώνομαι το θάνατο

Ποιος ελπίδα μου μικρή σε κυνηγά στην άβυσσο;
Και τί είναι αυτοί οι κρότοι οι τρομεροί που με γδέρνουν για να υπακούσω;
Σε μια γραμμή και δυο νούμερα χάραξαν τη ζωή μου
και είναι άθλια η φυλακή της σκέψης φρούριο απόρθητο
τη χτίσαν λαβύρινθο βρωμερό να κρύψουν τα κόκκαλά μου
ταύρος έγινε θαρρώ μια τρελή ιδέα σιωπή να επιβάλλει
Σε χρειάζομαι ελπίδα καιομένη να λαμπαδιάσεις τον κόσμο όλο
κράτα απ' την άκρη κλωστή ζωής και χάιδευσε τα βήματά μου

Μη νομίσεις πως μονάχος μου μπορώ και λέω στον ήλιο καλημέρα
τους κρότους που στοχεύουν στην ψυχή μου
και το πεινασμένο μου στόμα με απειλές το δένουν
παρακαλώ μη τους φοβάσαι αλλά στα σκοτεινά σοκάκια σκότωσε τους
κέρινη ανατολή ο κόσμος να μυρίσει και ας πλαγιάσει ο αίολος στα σεντόνια
σα τα απλώνω για τη νίκη μας λευκά όνειρα που βλέπουν οι διαβάτες
και εκεί στη ποσειδώνια ταραχή της να ακουστεί η αγία οικουμένη
μια χορδή να γίνει και η φωνή μου στην άρπα π' αριθμεί το αύριο

Μη νοσταλγείς ν' αγιάσεις το νερό μου που ξεδιψά τις αμαρτωλές μου φλέβες
πλέξε ροδοπέταλα και βασιλικό να ντύσεις το φτωχικό και πονεμένο κορμί μου

Αφού αποκαλύφθηκε το Θηρίο η ντροπή του μόνο περιμένει
Ποιός θα είναι αυτός που θα κόψει τη σιωπή μου;
Ελπίδα μου ανθισμένη, μούγκρισε ο θάνατος
Σα σε είδε έτσι λουλουδιασμένη στρατός αγγέλων στη φύση φάνηκε
Σαν βροχή που σε τρέφει τραγουδολούλουδο
κυλάει το βραστό μου αίμα
Το τζάμι που με περιγεύεται σπάσε και ελευθέρωσε την ανάσα μου
και εκείνο το ψεύτικο μάτι που τάχα σε ψάχνει ιάτρεψε

Γλυκύτατη ελπίδα, δε φοβάμαι το Κακό που κάποιοι στα σωθικά μου σπείραν
από τούτους είναι οι κρότοι, από τούτους είναι η άβυσσος
Μια χούφτα που με καρυδώνει και με πετά να με βοσκίσουνε τ' αγρίμια
Για αυτούς ελπίδα αύριο δε ξημερώνει αλλά απόψε το τέλος έρχεται
Και θα μασήσουμε πάλι χιόνι, θα δροσιστεί η θάλασσα από τα κορμιά μας
Τα δέντρα περήφανοι προγόνοι θα φυλλώσουν αρχαία τραγωδία
Ο κισσός για να ντύσει τα καμένα του σήμερα

Και ο ήλιος θα δει, ελπίδα, έναν κόσμο να ανατέλλει φοίνικα.
  

2ο Βραβείο: Το Δέντρο Της Ελευθερίας Πέτρος Εσιπέκογλου


Δάκρυα, πόνος, αίμα∙ ο σπόρος της ύπαρξής σου
Υπομονή, προσευχή, ελπίδα∙ ο σπόρος σου φυτρώνει
Θυσίες ανδρών, γυναικών και παιδιών∙ ελπίδες παλαιών και νέων, βορά για τη ζωή σου
Μεγαλώνεις…

Σε είπαν εστία, ιερό∙ σε είπαν Πατρίδα και μάνα
Σου δώσανε ήλιο, χώμα και νερό∙ άλλοι σε ψάξανε σε γη και ουρανό

Από τα δέντρα του δάσους τα γειτονικά, εσύ πιο αργά ψηλώνεις.
Τα αντιμάχεσαι για μια ηλιαχτίδα και ξανά, για μια παραπάνω σταγόνα.

Σε τρέφει του ανθρώπου καρδιά∙ σε στολίζει ο νους του∙ σου δίνει φύλλα ερωτικά, κλωνάρια ευτυχίας

Στέκεσαι και μακροημερεύεις∙ στου ανθρώπου τη λογική τη μοίρα σου γυρεύεις
Εκείνος ακούει τη Σιωπή που σε φοβίζει και τρέμεις∙ ευθύς σχηματίζει φωλιά για το πουλί
Που έρχεται και σου χαρίζει φωνή∙ αηδόνι στο κορμί σου∙ ευλογεί και ευφραίνει τη ψυχή σου

Τούτη τη μοναδική τρυφή σου, κάποιος την είπε Δημοκρατία και μάτωσαν τα χείλη του.

Κάπως έτσι σε θωρώ, Δέντρο-Πεπρωμένο∙ όπως μου λένε στα κρυφά εκείνοι που σε είδαν

Μα σαν απομακρύνομαι σε μια γωνιά, απορρίπτοντας του κόσμου την οχλοβοή
σε φέρνω στο νου συνειρμικά, δέντρο φιλάσθενο και απομονωμένο
στη ρίζα σου δεν έχεις πια χτύπους καρδιάς ανθρώπινους
μα κάτι μακρόστενα χωνιά μέχρι τα έγκατα της γης φτασμένα,
που ψάχνουν να εξορύξουν για εσένα τροφή∙ να την πολλαπλασιάσουν

Και εσύ γεύεσαι νέου ανθρώπου λογική που τα χρυσά φύλλα σου αφαιρεί και σε καίει

Σε βλέπω να στέκεσαι εκεί φλεγόμενο∙ την πλάση να δηλητηριάζεις
Αναθυμιάσεις∙ ανθρώπων έργα σάπια και αντιλήψεις σάπιες

Και τη φωλιά και το πουλί, κάποιος τώρα με λόγια φυλακίζει και δε λαλεί μήτε υμνεί
μονάχα κράζει

Καίγονται τα κλωνάρια σου∙ καίγεται η ψυχή μου∙ δε σε θεωρούν πια ιερό, σε εσένα δε πιστεύουν
Το νέο τους θεό, στην τσέπη τους γυρεύουν

Απελπίζομαι να σε κοιτώ και το νου παγώνω
ντρέπομαι την αλήθεια να σου πώ∙ και εγώ πληρώνω

Με μια ελπίδα σε νοσταλγώ και για εκείνη ας πεθάνω∙ πάντοτε στον κόσμο να κρατάς συντροφιά να μας δίνεις πνεύμα οξυγόνο

Αγάπη ας είναι ο καρπός σου, γιατί Αγάπη είναι ο λόγος της ύπαρξης σου.




2ο Βραβείο: Αδράνεια- Κική Παπαδοπούλου

Η ζωή πλέον άλλαξε. Δε ζούμε.
Επιβιώνουμε μονάχα για να υπάρχουμε.
Τα όνειρά μας χάνονται, πετούν να πάνε σε μέρη καλοκαιρινά.
Οι δρόμοι τερματίζουν και οι γέφυρες ματώνουν.
Ο αέρας φυσά την ψύχη και την κλειδώνει στα μπουντρούμια  του σώματός μας.
Η ζωή που δημιουργήσαμε πνίγει την ελπίδα με τα ίδια της τα χέρια.
Το σκότος μας αγκαλιάζει από τη μέση και κόβεται η ανάσα.
Στεκόμαστε κάτω από την καταιγίδα με κλειστά τα μάτια κι η βροχή κυλά στο πρόσωπό μας.
Εδώ είμαστε.
Περιμένουμε -ίσως- το τέλος.



2ο Βραβείο: Άτιτλο - Δερβίση Αναστασία

Ο ήχος ενός γέλιου.
Η Γέννηση.
Το πρώτο βλέμμα.
Ο πρώτο ήχος.
Ο αβάσταχτος πόνος.
Γεννιέσαι.
Ξυπνάς, ονειρεύεσαι.
Έχεις γεννηθεί.
Γιατί η γέννηση
είναι ο πλούτος που κρατάς
σφιχτά
Όταν τα πάντα γύρω πεθαίνουν.
Γεννιέσαι, όταν ζεις.
Όταν δεν κοιτάς,
Όταν βλέπεις.
Γεννιέσαι ξανά και ξανά.
Είναι κι αυτό το εγώ
που δεν φυλακίζεται.
Επιμένει να γεννιέται
ασταμάτητα.
Είναι οι ελπίδες που
γεννά το μυαλό όταν
δεν υπάρχουν
Όμως ζει.
Κι ο  θάνατος είναι
το δώρο που θ’ αφήσεις στον κόσμο
για να ορίσεις τη ζωή
σε όσους δεν γεννήθηκαν.
Αρχή, Μέση, Τέλος.
Όλα η Γέννηση.


3ο Βραβείο: Άτιτλο - Ηλιάδη - Χαρμάνα Κική

Είμαι στα χέρια σου χώμα
Βουλιάζω στις γραμμές της παλάμης σου
Με βρέχεις με κρασί
Αποσταγμένο από τα χείλη σου
Με κάνεις λάσπη και με πλάθεις
Πλάσε με
Έτσι κι αλλιώς έχεις επάνω μου
Απόλυτη Εξουσία

-----------------------------------------------

Το Δ.Σ. του Συλλόγου Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας συγχαίρει όλους τους μαθητές που συμμετείχαν στο Διαγωνισμό, καθώς καθένας που συμμετέχει σε ένα Διαγωνισμό αυτόματα κερδίζει το Μεγάλο Στοίχημα με τον Εαυτό του.



ΒΙΒΛΙΟ: Δημιουργούμε εμπνευσμένοι από το έργο του Μπρεχτ, από την Bookstars



Μετά από μακρόχρονη επεξεργασία του υλικού που συλλέχθηκε από τη συνεργασία του Συλλόγου Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας με σχολεία της Α/βάθμιας και Β/βάθμιας Εκπαίδευσης του Νομού μας (2013) με θέμα "Δημιουργούμε εμπνευσμένοι από το Έργο του Μπρεχτ" με χαρά ανακοινώνουμε πως το εγχείρημά μας κυκλοφορεί πλέον σε βιβλίο από τις εκδόσεις Bookstars.

Το βιβλίο εμπεριέχει τον τρόπο συνεργασίας μαθητών εκπαιδευτικών πάνω στην προσέγγιση κειμένων του Μπρεχτ,  όλα τα έργα των μαθητών και φωτογραφικά στιγμιότυπα από την τελική εκδήλωση που έλαβε χώρα ως επισφράγισμα της Δημιουργικής Δράσης.

Κάθε παρόμοια δράση μας, όπως και οι Μαθητικοί Διαγωνισμοί Ποίησης είναι Αφιερωμένες στο κάθε Παιδί που στα χέρια του κρατά Ζωντανό και Υλοποιήσιμο το Όραμα του Αύριο.

Το βιβλίο μπορεί ο καθένας να το παραγγείλει στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς του ή απευθείας από την σελίδα της Bookstars:

ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ ΒΙΒΛΙΟ από τη σελίδα της Bookstars

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Πρόσκληση για Εκδήλωση Απονομής Βραβείων και Επαίνων 2ου Μαθητικού Διαγωνισμού Ποίησης

Απονομές 2ου Μαθητικού Διαγωνισμού Ποίησης
Σύλλογος Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας


Καλούμε γονείς, εκπαιδευτικούς και μαθητές να τιμήσουν με την παρουσία τους τους βραβευθέντες του 2ου Μαθητικού Διαγωνισμού Ποίησης.

Ο Σύλλογος Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας σε συνεργασία με τη ΔΕΚΕΠΑΠ σας προσκαλεί στις απονομές Βραβείων και Επαίνων του 2ου Μαθητικού Διαγωνισμού Ποίησης, ο οποίος διοργανώθηκε με την άδεια της ΔΔΕ μέσα στο σχολικό έτος 2013-14.
Η εκδήλωση θα γίνει στις 30 Νοεμβρίου 2014 και ώρα 6.30 μμ στην Αίθουσα Δημοτικού Συμβουλίου Γιαννιτσών σε μία Γιορτή Δημιουργίας αφιερωμένη στο Παιδί, με απαγγελίες ποιημάτων, μουσική, μελοποιημένα video, ομιλίες, βραβεύσεις και θα μοιραστούν σε βιβλίο όλα τα ποιήματα.
Θα μιλήσουν:
·        Ζήσης Αγγελίδης – Παιδαγωγικός σύμβουλος σχολείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης

  • Τερψιχόρη Σαββαΐδου - Ψυχολόγος

Τα ποιήματα του 1ου και 2ου Μαθητικού Διαγωνισμού Ποίησης (2011 και 2014) θα μοιραστούν στους  μαθητές που συμμετείχαν και στα σχολεία τους , οπότε καλούμε έναν εκπρόσωπο από κάθε σχολείο να παραστεί στην εκδήλωση (1ο, 2ο και 3ο  ΓΕΛ Γιαννιτσών, 1ο, 2ο, 3ο και 4ο    Γυμνάσιο Γιαννιτσών, 1ο και 2ο ΕΠΑΛ Γιαννιτσών, ΓΕΛ Εξαπλατάνου, 2ο ΓΕΛ Έδεσσας)

Μαθητές που συμμετείχαν στον 1ο και 2ο Μαθητικό Διαγωνισμό Ποίησης


  • Αμανατίδου Ελένη
  • Αλεξάνδρα Βαλέρα
  • Δερβίση Αναστασία
  • Δούμος Εμμανουήλ
  • Πέτρος Εσιπέκογλου
  • Κική Ηλιάδη Χαρμάνα
  • Θεοφίλου Φώτης
  • Έλντι Κάγια
  • Μυρσίνη Καλλιοντζή
  • Μαρία- Ζωή Κανδηλάρη
  • Καραδαγλή Θεοδώρα
  • Λίτσι Ανέστης
  • Μπούτου Σοφία
  • Σενικίδου Γεωργία
  • Κική Παπαδοπούλου
  • Χατζηαναστασιάδη Ελευθερία







Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Μαθητικός Διαγωνισμός Ποίησης - Εκδήλωση Απονομής Βραβείων και Επαίνων



Ο Σύλλογος Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας ολοκληρώνοντας τη διαδικασία του 2ου Μαθητικού Διαγωνισμού Ποίησης 
δ ι ο ρ γ α ν ώ ν ε ι 
εκδήλωση Απονομής Βραβείων και Επαίνων στους συμμετέχοντες.
 Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 30 Νοεμβρίου 2014, ημέρα Κυριακή, στις 6μ.μ. στην Αίθουσα Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Πέλλας, στα Γιαννιτσά.

Το πρόγραμμα θα είναι πολυποίκιλο και θα αφορά την Αξία της Δημιουργικής Δράσης. Τον πρώτο λόγο θα έχουν οι μαθητές με απαγγελίες των ποιημάτων τους, με μουσικό χαλί από την κιθάρα της Δέσποινας Θεοδωρίδου.
Επίσης, τον λόγο θα πάρουν ο Ζήσης Αγγελίδης, παιδαγωγικός σύμβουλος σχολείων Β/βάθμιας εκπαίδευσης και η Τερψιχόρη Σαββαΐδου, ψυχολόγος.

Κάθε εκδήλωση που αφορά τα παιδιά και ταυτόχρονα την Δημιουργική τους Δράση είναι Γιορτή.
Καλεσμένοι είστε όλοι...




Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ “Ζώνη Πυρός” – Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης




Οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, ο Σύλλογος Φίλων Βιβλίο Ν. Πέλλας και η Β' ΕΛΜΕ Πέλλας σε συνεργασία με τη ΔΗΚΕΠΑΠ το Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014 στις 8 μ.μ. στην Αίθουσα Δημοτικού Συμβουλίου Γιαννιτσών παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη “Ζώνη Πυρός”
Για το βιβλίο θα μιλήσει ο Κώστας Καλημέρης, κριτικός λογοτεχνίας. Ο συγγραφέας, Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, θα διαβάσει αποσπάσματα από το βιβλίο και θα συνομιλήσει με το κοινό.

Λίγα λόγια, ως πρώτη γεύση από το αποτύπωμα της γραφής του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη:
Πού βρίσκεται το σημείο επαφής ανάμεσα στη μοναχική περιπέτεια της γραφής και την
κρίση της μέσης ηλικίας; Στο ατέλειωτο ερωτικό παιχνίδι των φύλων και στο υπαρξιακό άγος
της φθοράς; Στη μνημονιακή διάλυση του κοινωνικού ιστού και στην αποκαθήλωση του
ευρωπαϊκού οράματος; Στην υπονόμευση των δημοκρατικών κατακτήσεων και στον νεοναζιστικό φασισμό;
Ο συγγραφέας αναζητεί την απάντηση στη διακεκαυμένη ζώνη πυρός του παρόντος, όπου τα
ίδια αρχέγονα ερωτήματα επανέρχονται ακόμα πιο επιτακτικά.

Ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης γεννήθηκε το 1970 στα Γιαννιτσά. Είναι φιλόλογος και
εργάζεται ως φιλόλογος στο 1ο Γυμνάσιο Γιαννιτσών.
Το συγγραφικό του έργο:
- Τρεις μνήμες και δύο ζωές (2005), Μεταίχμιο
- Καλά μόνο να βρεις (2006), Κέδρος
- Το παραμύθι του ύπνου (2008), Μεταίχμιο
- Αστοχία υλικού (2010), Μεταίχμιο

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Εντυπώσεις από την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής "Ζωής Χαρμολύπη" της Δ. Πένογλου






Ο Σύλλογος Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας σε συνεργασία με τη ΔΗΚΕΠΑ Πέλλας και τις εκδόσεις Σμάπου το Σάββατο 26 Απριλίου, στην Αίθουσα Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Πέλλας παρουσίασε  την ποιητική συλλογή της Δέσποινας Πένογλου «Ζωής Χαρμολύπη». Αυτή η ποιητική ανθολογία θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα Φυτολόγιο, στις σελίδες του οποίου κολλήθηκαν με επιμέλεια και φροντίδα, φύλλα από το γεμάτο περιβόλι της Ζωής της.
Τα ποιήματα έχουν άρωμα Ψυχής. Η Ψυχή δε χωρά σε φιλολογικές επιμέλειες. Οπότε, αυτούσια η συλλογή περνά στα χέρια του αναγνώστη, χωρίς νοθείες, χωρίς διορθώσεις. Εξάλλου στη Ζωή το πρωτόλειο Βίωμα έχει την πιο γλυκιά γεύση, εκείνη η αυθόρμητη ιαχή του Εαυτού μας, που δεν προλαβαίνει να προσποιηθεί τίποτε άλλο από αυτό που πραγματικά είναι: το Αληθινό του Εγώ, αποτυπωμένο στις σελίδες ενός Ποιητικού Ημερολογίου.
Στην εκδήλωση ερμηνεύτηκαν μελοποιημένα 2 ποιήματα της Δέσποινας Πένογλου. Την μελοποίηση ανέλαβε ο Αντώνης Παπαδόπουλος, ενώ την ερμηνεία των τραγουδιών απολαύσαμε από την Ευγενία Ζαμπάογλου
και την Βασιλική Κωνστναντίνου . Επίσης, η μικρή Ευαγγελία Χατζηπέτρου  έντυσε με σόλο βιολί  μέρος της εκδήλωσης.
Η κεντρική εισηγήτρια ήταν  η φιλόλογος Κατερίνα Ευσταθίου και προσέγγισε την ποίηση και την εν λόγω ποιητική συλλογή με τον δικό της τρόπο. Ακολουθεί η εισήγησή της:

«Ο πολιτισμός μας είναι γνωστό πως έχει δύο σκέλη. Το ένα σκέλος είναι ο υλικός πολιτισμός και το άλλο είναι ο πνευματικός. Όταν από τα δύο σκέλη του πολιτισμού μας το ένα, που είναι ο υλικός πολιτισμός, υπερτροφεί, τότε το άλλο, ο πνευματικός, είναι καταδικασμένος να ατροφήσει. Η κοινωνία μας είναι, λοιπόν, υλιστική. Αυτό είναι γεγονός. Ο άνθρωπος απασχολείται μονομερώς με την ατομική του ύπαρξη και την ευζωία του, σκέφτεται και δρα ωφελιμιστικά και κερδοσκοπικά, λατρεύει τις αισθησιακές απολαύσεις και κάθε υλικό προϊόν.
Ωστόσο, υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που καταφέρνουν να συλλάβουν μια μικρή ηλιαχτίδα από τον πνευματικό κόσμο, κάτι αγγίζουν. Αυτοί είναι εκείνοι που καταπιάνονται με το μαγικό κόσμο της ποίησης, όσο παράξενος κι απόμακρος και μακριά από τις αισθήσεις και τις δυνατότητες του ανθρώπου κι αν φαντάζει ο κόσμος αυτός.
Ο καθένας μπορεί να καταπιαστεί με την ποίηση, λένε οι ποιητές, αρκεί να είδε στη ζωή του «μια μαύρη έναστρη νύχτα» για να ξυπνήσει ο κόσμος του αόρατου, της ψυχής…». Αυτός είναι ο κόσμος της ποίησης. Είναι το άγγιγμα ενός άλλου κόσμου  «η ομορφιά και το φως…. η διεισδυτική και συνάμα μεταμορφωτική επέμβαση μέσα στην πραγματικότητα, που επεχείρησε ανέκαθεν η υψηλή ποίηση… το μυστήριο …. που προσλαμβάνει την αίγλη εκείνη που ελκύει και που την ονομάζουμε Ομορφιά.».
Η Ποίηση, λοιπόν, είναι Τέχνη και, μάλιστα, η Τέχνη που οδηγεί  «στο βασίλειό της, που είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης» και που για να βρούμε το βασίλειο αυτό πρέπει «να βυθιστούμε στον εαυτό μας, στις ρίζες που φυτρώνουν απ’ τις πιο βαθιές γωνιές της καρδιάς μας, αρκεί να σκαλίσουμε βαθιά μέσα μας και να βρούμε ένα καταφύγιο όπου κανένας θόρυβος απ’ έξω δε θα φτάνει.».
Ευλογημένος αυτός που αξιώνεται να φτάνει στους Αγίους Τόπους της Ψυχής του! Εκεί που ο ορθολογισμός καταθέτει τα όπλα του, για να αναλάβει εκείνη, η Ποίηση,  και να προχωρήσει μέσα στην απαγορευμένη ζώνη, το μαγικό εκείνο μέρος που διαπιστώνουμε πως είμαστε Άνθρωποι… γιατί η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε;
Σχεδόν κάθε ποιητής έχει βασανιστεί να ορίσει τι είναι η ποίηση και πάσχισε να βρει τι είναι αυτό που ξεσηκώνει μέσα του σα θύελλα ασυγκράτητη την επιθυμία του να εκφραστεί με στίχους, με λόγια ακατανόητα πολλές φορές, με λέξεις παράξενα συνταιριασμένες η μία με την άλλη και άλλες φορές πάλι, δονώντας η ποίησή του μελωδία. Κι ακόμη πασχίζοντας να δώσει σχήμα και μορφή στους χτύπους της καρδιάς του ή σε εικόνες παράξενες από έναν άλλο κόσμο δικό μας, όμως μακρινό και φευγαλέο, ποθητό όσο τίποτε άλλο, όμως σαν όνειρο άπιαστο. 
Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκη, στο ποίημά του «Συνομιλία μ' έναν φοροεισπράκτορα περί ποιήσεως» εκφράζει πολύ εύγλωττα αυτή την αγωνία του ποιητή για τη μεγάλη του ανάγκη αλλά και την ανυπέρβλητη δυσκολία να γράφει ποιήματα:

Αρχίζεις να σπρώχνεις μια λέξη στο στίχο
κ' η λέξη δε μπαίνει.
Επιμένεις και σπάει.
Η ποίηση — είν' ένα ταξίδι
σ' άγνωστη χώρα.
Η ποίηση — είναι ταυτόσημη
με την παραγωγή ραδίου.
Για μια και μόνο λέξη
λιώνεις χιλιάδες τόννους
γλωσσικό μετάλλευμα.
Όσο πάει αγαπώ λιγότερο
όσο πάει λιγότερο τολμώ
η πιο φρικτή απόσβεση
είναι, η απόσβεση του νου και της καρδιάς.
Όταν ο ήλιος θ' ανατείλει
σαν καλοθρεμμένος κάπρος
σ' ένα μέλλον δίχως αναπήρους και ζητιάνους
εγώ θα 'χω πεθάνει στην ψάθα
μαζί μ' άλλους δυο τρεις του συναφιού μου.
Συντάξτε από τώρα
τον μεταθανάτιο ισολογισμό μου!
Το βεβαιώνω και ξέρω πως δεν πέφτω έξω:
απ' όλους αυτούς
τους σημερνούς καταφερτζήδες
αυτούς που γλείφουνε ποδιές και πλένε στα λεπτά
μονάχα γω θα μείνω βουτηγμένος μες στα χρέη.
Ο ποιητής
μένει πάντοτε χρεώστης
απέναντι στον κόσμο.
Πληρώνει πάντα τόκους και υπερημερίες
για τον πόνο των ανθρώπων.
Μένω χρεώστης
απέναντι στη φωτοχυσία του Μπρόντγουέυ
απέναντι σε σας, σύννεφα της Βαγδάτης
απέναντι στον Κόκκινο Στρατό, στις βυσινιές της Ιαπωνίας
που δεν πρόφτασα ως τώρα
να τις τραγουδήσω.
1926 [πηγή: Άρης Αλεξάνδρου, Διάλεξα, Εκδόσεις Κείμενα, Αθήνα 1984, σ. 72-73]
 «Το ποίημα, σε κάθε περίπτωση είναι πνευματικό προϊόν και καρπός βασανιστικού συχνά μόχθου. Είναι ένας μικρόκοσμος που οικοδομείται με τα υλικά της γνώσης και της συγκίνησης για τα ανθρώπινα, της εκφραστικής τόλμης και της πολύτιμης εκείνης αίσθησης της ελευθερίας που χαρίζει η υπέρβαση αυτού που μας πληγώνει.
Και τίθεται το ερώτημα στην εποχή μας: «Αλήθεια, όλα όσα ειπώθηκαν παραπάνω αφορούν και ενδιαφέρουν το σύγχρονο άνθρωπο ή μήπως η ποίηση είναι τελικά μια ενασχόληση που αφορά ελάχιστους και, ίσως λίγο «διαφορετικούς», ανθρώπους;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Η ποίηση αφορά όλους. Γιατί, αν ρωτήσουμε «τι είναι ποίηση» όλοι απαντούν με προθυμία, γιατί δεν υπάρχει σχεδόν άνθρωπος που να μην είναι βέβαιος ότι ξέρει στα σίγουρα τι είναι ποίηση —και τούτο αντικρούει, βέβαια, τον ισχυρισμό ότι δήθεν «δεν ενδιαφέρεται κανείς». Έτσι, οι άνθρωποι λένε ότι «Η πραγματική ποίηση έχει αλήθεια», «έχει πάθος», «έχει υψηλά, προσιτά ή σημαντικά νοήματα». «Η πραγματική ποίηση έχει συγκίνηση», «μουσικότητα», «δυνατά συναισθήματα», «αυθορμητισμό» ή «εκφράζει» —δηλαδή έχει και την ιδιότητα να εκφράζει— όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμη...
... Και με ποιον αλάνθαστο τρόπο θ' ανιχνεύσει και θα μετρήσει ο οποιοσδήποτε μέσα στα κείμενα την «συγκίνηση»; Και ποια θα πρέπει να είναι η αλήθεια που ψάχνουμε; Σίγουρα όχι ο κόσμος από την σκοπιά των επιστημών. Στο ποίημα δεν αναζητούνται μαθηματικές, ηλεκτρονικές, νομικές, οικονομικές βεβαιότητες. Ούτε διαβάζονται τα ποιήματα για να πληροφορηθούμε τις αλήθειες της καθημερινότητάς μας. Μένει ο κόσμος ως «άλλη διάσταση», μένουν τα πράγματα της καρδιάς, τα πράγματα της συνείδησης….
Γι’ αυτό και όλοι μας έχουμε έστω ένα ποίημα που αγαπάμε, που μας ανήκει κατά κάποιο τρόπο, γιατί έγινε κομμάτι της προσωπικότητάς μας κι ας μην έχουμε απαντήσει στο ερώτημα «τι είναι ποίηση». Άλλωστε, τα περιθώρια για καινούργια έργα είναι ανεξάντλητα κι έτσι θα υπάρχουν πάντα περιθώρια για νέες θεωρίες. Η ποίηση «γεννιέται» αδιάκοπα. Ο οριστικός ορισμός θα μπορούσε να διατυπωθεί μόνο όταν θα 'χε γραφτεί και το τελευταίο ποίημα.».

Η δική μας ποιήτρια είναι εδώ μπροστά μας, μιλάει ή ίδια για τα ποιήματά της, τα απαγγέλλει με τη δική της φωνή, με το δικό της συναίσθημα, με τους παλμούς της καρδιάς της και μας επιτρέπει ν’ αφουγκραστούμε τα βιώματα, τις συγκινήσεις, τα συναισθήματά της, να ρίξουμε μια ματιά στη ζωή της και να τη νιώσουμε. Να βρούμε λίγο τον εαυτό μας σε ό,τι την έκανε να σταθεί με ευλάβεια και να το μετουσιώσει σε εικόνες και σε μελωδία.
Φιλοσοφεί, όταν διαπιστώνει τις αντιθέσεις της ζωής, σαν κάπως οι παλιοί δάσκαλοι, οι πυθαγόρειοι μίλησαν για τη θεωρία των «ἐναντίων». Στον κόσμο, λένε αυτοί, υπάρχει αρμονία όχι μόνο ανάμεσα στα όμοια, αλλά και ανάμεσα στα αντίθετα. Οι αντιθετικές αυτές δυνάμεις δεν αλληλοαναιρούνται, αλλά αλληλοσυμπληρώνονται, αλληλοκαθορίζονται. Αυτό το νόημα εκφράζει η Δέσποινα Πένογλου, όταν γράφει πως «Σαν να ‘τανε δίδυμα, φυτρώνουνε αντάμα, τ’ αγκάθι με το λούλουδο, το γέλιο με το κλάμα».
Κι αλλού αναρωτιέται αυτό που όλοι μας έχουμε πασχίσει να δώσουμε απάντηση «Τι είναι, φίλε μου, η ζωή;». Δίνει τις δικές της απαντήσεις «βουτιές, λέει, από εμπειρίες», «μια πινελιά στο άπειρο», «μικρή σταγόνα της βροχής», «η κάθε στιγμή βελονιά στης ψυχής μας το υφαντό», «μια στιγμούλα δανεική», και έτσι ανοίγει διάλογο με τον εαυτό της και με τον αναγνώστη και καλεί τον καθένα να δώσει τις δικές του απαντήσεις, αν μπορεί να υπάρξει ποτέ απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα. Και, αν η ποιητική συλλογή ξεκίνησε με ένα ποίημα – ερώτημα, στο τέλος επανέρχεται στο θέμα, όχι όμως πλέον ως προβληματισμός, αλλά ως διαπίστωση, στέρεη απάντηση όπως προέκυψε από τις εμπειρίες που της χάρισε απλόχερα η ίδια της η ζωή. «Τι είναι, φίλε μου, η ζωή;» «χειμώνας και άνοιξη μαζί, μια κρύο μια δροσιά, συννεφιά και ξαστεριά, παλίρροια και άμπωτης μαζί, χαρά και λύπη, δρόμος μετ΄ εμποδίων, αγώνας για αλήθεια, δρόμος προσφοράς, μια λάμψη μια πνοή…»
Έχοντας απόλυτη επίγνωση της συντομίας και της ασημαντότητας της ανθρώπινης ζωής, γράφει «Ο χρόνος είναι βιαστικός, αυτό δεν το έχεις νιώσει, άλλα προσμένεις απ’ αυτόν, μ’ αυτός σ’ έχει προδώσει», και αυτή την παροδικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης την αντιπαραθέτει με την αιωνιότητα και τη μεγαλοσύνη του Θεού που τον καθιστά παντοδύναμο Βοηθό και Συμπαραστάτη στη ζωή της. «Εύχομαι, γράφει, πάντα του Θεού πάνω σου να ‘ναι η χάρη», και αλλού «Εσώψυχη ικεσία σήμερα, αυθόρμητα αναβλύζει, ο Θεός στην οικογένειά σου, χρόνια ευλογίας να χαρίζει», όταν απευθύνεται με τα ποιήματά της στα αγαπημένα πρόσωπα, όπως στα εγγόνια της «Παναγιά μου, δέεται μέσα από τους στίχους της, δώσε χρόνια, σαν της λεμονιάς τα κλώνια, να ξυπνά, να μεγαλώνει, σαν δενδρί κλαδιά ν’ απλώνει».

Όπου κι αν σταθείς στην ποίηση της Δέσποινας, θα ανακαλύψεις τις αγάπες, τις ανησυχίες, τους φόβους και τα βιώματά σου. Τη λατρεία και την περηφάνια για την οικογένεια. Το σεβασμό και τα βαθιά συναισθήματα για τους γονείς και τα αδέλφια, για το δάσκαλο, θα συναντήσεις τον πόνο του αποχωρισμού από τα αγαπημένα πρόσωπα, τη γλυκύτητα από τις αναμνήσεις της νιότης, το πάλεμα στη ψυχή για την αποδοχή του θανάτου. Θα σκοντάψεις πάνω στην έγνοια για την πατρίδα και άθελά σου, θα ταυτιστείς μαζί της, όταν θρηνεί ή προσεύχεται για τη σωτηρία της.
Όλα αυτά μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε πόσο η ποίησή της, επομένως και η ίδια η ποιήτρια, είναι στραμμένη προς τη ζωή και πόσο αποτελεί μέγα μέρος των αισθημάτων, των διαθέσεων και των προσωπικών της καταστάσεων. Γι αυτό και πολλές φορές, διαβάζοντας τα ποιήματά της, ένιωσα πως διάβαζα σελίδες από το προσωπικό της ημερολόγιο, γιατί, ενώ το βιωματικό στοιχείο σε άλλους ποιητές είναι μια πρώτη ύλη που περνά από διαδοχικές διαφοροποιήσεις, ώσπου να φτάσει στο ποίημα, για αυτήν η ποιητική έκφραση σημαίνει κατ’ ευθείαν μεταγραφή των γεγονότων του συναισθηματικού της κόσμου στην ποίηση, με όλες τις εξάρσεις  που της υπαγορεύει η ευαισθησία και τα βιώματά της. Γι’ αυτό και οι επιδράσεις στο έργο της είναι πιο πολύ  επιδράσεις ζωής, αφού φαίνεται ότι όχι μόνο η ποίηση, αλλά και η ίδια προέρχεται από τις προσωπικές της σχέσεις.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι η ποίηση της Δέσποινας Πένογλου κινείται ολόκληρη στην περιοχή του συναισθήματος, συνήθως γύρω από τα βασικά μοτίβα της χαράς και της λύπης στην ανθρώπινη ζωή, διατηρώντας έναν ιδιαίτερα προσωπικό τόνο. Πληθωρική σε συναισθηματισμούς, σε τρυφερότητα, σε γυναικεία ευαισθησία, με χαλαρή κάποτε και αδέξια τεχνική, αλλά με αυτοσχεδιαστική ευχέρεια εξουδετερώνει τα μειονεκτήματά της με τον αυθόρμητο παλμό της καρδιάς της που γίνεται ποιητική φωνή.»