Οι ιδέες...

Μπορείτε να αντισταθείτε στην εισβολή των στρατών, αλλά είναι αδύνατο να αντισταθείτε στην εισβολή των ιδεών...

Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2017

Παρουσίαση Ποιητικής Συλλογής της Μαρίας Αγιαννίδου

Ο Σύλλογος Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας και οι εκδόσεις Σάμπος σε συνεργασία με τη ΔΗ.Κ.Ε.Π.Α.Π. 
το Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017, στις 7μμ
στην Αίθουσα Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Πέλλας στα Γιαννιτσά

π α ρ ο υ σ ι ά ζ ο υ ν

την ποιητική συλλογή της Μαρίας Αγιαννίδου
"Απόσταγμα είναι οι Στιγμές μου"



Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
Οικονομίδου Κατερίνα, Διευθύντρια του 1ου ΣΕΚ Γιαννιτσών
Ηλιάδου Έλσσα, Φιλόλογος

Μουσική σύνθεση πάνω στα κείμενα:
Κοσίδης Γιώργος "Της καρδιάς μας φωτιά"
Γιάννης Μακεδόνας "Αέρας"

Μουσική επένδυση εκδήλωσης:
Ανέστης Κιουρκτσίδης
Εμμανουέλα Μανωλούδη
Σίμος Παραλίκας

Χορογραφίες:
Γεύση Τζίτα

Οπτικοποίηση κειμένων:
Κάκια Παυλίδου

Απαγγελίες ποιημάτων:
Ποπκιώση Μαρία
Μόιρα Τριανταφύλλου
Τάκης Φίλτσος
Αγιαννίδου Μαρία

Video - Αφιέρωμα:
13o Νηπιαγωγείο Γιαννιτσών

Δείγμα γραφής της Μαρίας Αγιαννίδου:

ΧΡΟΝΟΤΡΙΒΗ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ Ο ΠΟΝΟΣ
Ξύπνησα μ’ ένα χείμαρρο… από αλμύρα στα χείλη.
Εγκλωβισμένη στα συναισθήματα
της θλίψης, δίψασα.
Μα και το νερό, ήταν σκέτη αλμύρα!

Ξύπνησα, νιώθοντας τεράστιο το όρος.
Σαν μια γιγάντια σκιά να με τυλίγει…
Ξύπνησα αντικρίζοντας τον εφιάλτη μου,
στο καθρέφτισμα μου!

Να αναβατώ με πρόσθετα βαρίδια,
σαν ορειβάτης.
Κουβαλώντας φορτία και σακίδια
που δεν ήταν κτήμα μου.

Ξύπνησα συνειδητοποιώντας την οδύνη.
Να κρύβομαι σε πρωτόγονες σπηλιές, στις καταιγίδες.
Χορεύοντας έναν ρυθμό ακανόνιστο
Παρέα… με το μόνο όργανο, της καρδιάς!

Ξύπνησα μες τα πονεμένα δευτερόλεπτα.
Να κλείνω τ’ αυτιά να μην ακούσω,
να κλείνω τα μάτια για να μην μετρώ.
Χρονοτριβή στο άπειρο του διαστήματος, ο πόνος.

Ώσπου μια γροθιά και ένα «φτάνει»,
μάτωσε το χέρι στο τραπέζι.
Ώσπου η πίκρα μιας ρηχής  κριτικής,
σε μια «συμφορά», γήινης απώλειας
πάγωσε το συναίσθημα.

Και έγινε θεραπευτική γνώση! Και νόμος!
Ότι η «αξία» σου, η ευτυχία ή η δυστυχία σου,
δεν εξαρτάται από τις απόψεις των άλλων.
Και άφησα να γλιστρήσουν από τα χέρια μου,
φορτία και σακίδια… που δεν μου ανήκαν!

Και η απόφαση αυτή έγινε ευλογία… αλλά και περηφάνια
μες στα δικά μου μάτια.
Και έγινε συγχώρεση, αλλά και ευτυχία
στους κραδασμούς μιας ανώτερης ευφυΐας.

 Ώσπου η «γνώση», αλλά και η «απόφαση»
 να χαμογελώ στην θλίψη,
 με γέμισε ξανά…..

δοτικότητα και συμπόνια στον συνάνθρωπο.