Οι ιδέες...

Μπορείτε να αντισταθείτε στην εισβολή των στρατών, αλλά είναι αδύνατο να αντισταθείτε στην εισβολή των ιδεών...

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Εντυπώσεις: ΠΟΙΗΜΑ - ένα παραμύθι για Μεγάλους...

Την εκδήλωση άνοιξε η Σάντυ Σενικίδου με ένα λαϊκό παραμύθι «Η Γιαγιά και ο Θάνατος»

Η Αγγελική Σιδηροπούλου αναφέρθηκε στο Ρόλο του Παραμυθιού στη ανάπτυξη του Παιδιού.

Ακολούθησε απαγγελία στίχων από ποιήματα της Μ. Πολυδούρη από την Αναστασία Χατζηλιάδου και από το Μονόγραμμα του Ο. Ελύτη από τον Αργύρη Ταφραλίδη. Παρεμβολή ανάμεσα στις απαγγελίες έκαναν με αφήγηση της ιστορίας του Χ. Μπουκάι «Η πόλη των πηγαδιών» οι μαθητές Φιλίτσα Βουζίνα και Χρήστος Μαλλόλι.

Η Στέλλα Κωνσταντίνου παρουσίασε από τη δική της οπτική πώς το Ποίημα αντικατέστησε μέσα της το Παραμύθι.

Την εκδήλωση έκλειε με απαγγελία δύο ποιημάτων «Κοριτσάκι μου» του Γ. Ρίτσου και «Στο παιδί μου» του Μ.Αναγνωστάκη, η Ξανθίππη Κουτούφη.

Το κείμενο του συντονισμού ήταν της Κάκιας Παυλίδου
---------------------------------------------
++++++++
Ενηλικιώθηκε το παιδί, μα παραμένει παιδί. «Την κληρονομιά σου πάντα να την αποδέχεσαι», είχε πει η γιαγιά. Την αποδέχθηκε. Κληρονομιά του όλη η μαγεία των παραμυθιών. Οι Ρόλοι Ζωής. Το σενάριο. Το σκηνικό. Οι Δράκοι. Οι Νεράιδες. Το Αδύνατο που γίνεται Δυνατό. Η πίστη στην Δύναμη της Επιθυμίας. Η ικανότητα εστίασης στ’ αόρατα. Αόρατα?... τι είναι τα’ αόρατα αλήθεια?... Είναι τα συναισθήματα, οι προθέσεις των ανθρώπων, τα μυστικά τους που φανερώνονται στα μάτια, είναι οι κρυφές σκέψεις, είναι η Δύναμη που κρύβεις μέσα σου χωρίς να το ξέρεις. Αυτή είναι η κληρονομιά του Παιδιού, που μεγαλώνοντας, όπως με σεβασμό οφείλεις να φερθείς στα πολύτιμα, την αξιο-Ποίησε με επενδύσεις και πολλαπλασίασε το Κεφάλαιο. Αυξήθηκαν τα’ αόρατα, και το αχανές τους πεδίο χώρεσε με συμπυκνώσεις μέσα στο Ποίημα. Αυτό είναι το Ποίημα, ένα Παραμύθι που μεγάλωσε κι αντί να επεκταθεί σε πλάτος, αποφάσισε να σκάψει πιο βαθιά μέσα μας.

Πες πως ήταν ένα σύντομο οδοιπορικό από την πατρίδα της παιδικότητας, ως την ενηλικιωμένη γειτονιά, όπου παίζει το Παιδί μέσα μας. Αν κρατήσω το Πι, από το Παραμύθι και το Ποίημα, κρατώ μία Πύλη, που το κλειδί της ξεκλειδώνει όλα τα δωμάτια του Νου και της Καρδιάς. Τι κρίμα να μένουν κλειδωμένοι οι άνθρωποι, όταν είναι τόσο απλό να ανοίξουν πόρτες και παράθυρα να μπει φως, σκοτάδι, αέρας, βροχή, κίνδυνος, προστασία, επαφή!... Και μη διανοηθείς να σκεφτείς πως το Παραμύθι ή το Ποίημα είπαν έστω ένα ψέμα! Όλα αλήθειες ήταν. Ακόμη κι εκείνα που Εσύ δυσκολεύτηκες να πιστέψεις.