Βραβεία και Έπαινοι 4ου Μαθητικού Διαγωνισμού Ποίησης

Υπάρχουν πολλών ειδών εκδηλώσεις. Αυτές που αφορούν, εμπεριέχουν, εστιάζουν στα παιδιά είναι οι καλύτερες. Την Κυριακή, 4 Νοεμβρίου στο Κέντρο Πληροφόρησης Νέων, ο Σύλλογος Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας πραγματοποίησε την Εκδήλωση Απονομής Βραβείων και Επαίνων του 4ου Μαθητικού Διαγωνισμού Ποίησης, που διοργανώνει ανά δύο χρόνια.

Την εκδήλωση συντόνιζε η Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Μόιρα Τριανταφύλλου. Εξαρχής ο λόγος δόθηκε στην Πρόεδρο Αικατερίνη Μαυρογονάτου που αναφέρθηκε στο θεσμό του διαγωνισμού, τόνισε την υποκειμενική ματιά της κάθε κριτικής επιτροπής και τη σπουδαιότητα να γράφουμε με σκοπό την προσωπική έκφραση. 

Στην εκδήλωση δεν κατάφερε να παραστεί ο πρώην σύμβουλος Α/βάθμιας Βασίλης Γκουτζαμάνης, που ήταν και μέλος της κριτικής επιτροπής. Ο κ. Γκουτζαμάνης έστειλε χαιρετισμό όπου μεταξύ άλλων ανέφερε: «Εμείς δεν τραγουδάμε αδερφέ μου για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο. ΕΜΕΙΣ θα αλλάξουμε μόνο ένα ρήμα: Εμείς δε γράφουμε  αδερφέ μου για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο. Εμείς γράφουμε  για να σμίξουμε τον κόσμο. Μακριά από ανταγωνισμούς. Συγχαρητήρια στα παιδιά που εξέφρασαν σκέψεις και συναισθήματα, το καθένα με το δικό του τρόπο, με λόγο  ποιητικό. Καλή συνέχεια κι με άλλες δημιουργίες  ποιητικές και όχι μόνο.»

Στη συνέχεια ο λόγος δόθηκε στην εκπαιδευτικό, που γράφει ποίηση και ήταν μέλος της κριτική επιτροπής, Στέλλα Δαναβασίλη, η οποία μοιράστηκε μαζί μας ένα στιγμιότυπο με έναν εμπνευσμένο δάσκαλο από τα μαθητικά της χρόνια, που αντί να προχωρήσει κανονικά και αναμενόμενα στην ύλη του  μαθήματος της γλώσσας, ήρθε στην  τάξη χωρίς το βιβλίο του, με ένα κασετόφωνο στο χέρι και έβαλε στους μαθητές του της ΣΤ’ τάξης δημοτικού να ακούσουν το «Σπασμένο Καράβι» σε στίχους του Γιάννη Σκαρίμπα. Η μικρή μαθήτρια μαγεύτηκε. Επέστρεψε στο σπίτι και αποτύπωσε στο χαρτί τις εικόνες που τις γέννησε ο κάθε στίχος του τραγουδιού. Αυτή τη μαγεία γεννά η ποίηση. Η Στέλλα Δαναβασίλη τόνισε στα παιδιά την αξία του γράφω αδιάλειπτα, χωρίς να συντρέχει άλλος λόγος εκτός από την εσωτερική μου ανάγκη.

Ακολούθως η Κάκια Παυλίδου θύμισε σε όλους την αφορμή που καθιέρωσε το μαθητικό διαγωνισμό ποίησης. Σε ένα Δ.Σ. του Συλλόγου, το 2010, συζητήθηκε η διαπίστωση της δυσκολίας που αντιμετωπίζει η ποίηση για  να φέρει κοντά της το αναγνωστικό κοινό. Το ποίημα είναι ένα παραμύθι για μεγάλους. Γεμάτο αλληγορία, εσωτερικότητα, εικόνες, αλήθειες, προεκτάσεις μεταφράσεων. Όπως μεγαλώνει ο άνθρωπος που μικρός διάβαζε και άκουγε παραμύθια, έτσι μεγαλώνουν και τα παραμύθια και γίνονται …..ποιήματα! Μία δεύτερη διαπίστωση ήταν πως τα μέλη των πολιτιστικών συλλόγων, καθώς και τα μέλη των Δ.Σ. τους, ήταν άνθρωποι μεγάλης ηλικίας. Έτσι γεννήθηκε η ανάγκη ενεργοποίησης, ευαισθητοποίησης των παιδιών και η γεφύρωση των γενεών. Αυτής που ήδη εμπλέκεται με τα πολιτιστικά δρώμενα, και ιδιαίτερα με το βιβλίο, και της νέας γενιάς που ακολουθεί. Ευελπιστούμε στο μέλλον οι συμμετέχοντες των διαγωνισμών να εκφράσουν την επιθυμία να στηρίξουν εμπράκτως τις δράσεις πολιτιστικών συλλόγων.

Την εκδήλωση έντυσε μουσικά η Αδαμοπούλου Άννα, η οποία προλογίζοντας τα τραγούδια της εκδήλωσης ανέφερε την κορύφωση που επιτυγχάνεται όταν δύο διαφορετικοί τρόποι έκφρασης συμπλέουν πάνω στην ίδια αφορμή, όπως συγγραφή και σύνθεση. Οι εκδοχές είναι δύο. Η πρώτη ο συγγραφέας/ποιητής/στιχουργός και ο συνθέτης να είναι το ίδιο πρόσωπο, όπου το άτομο κορυφώνει την αντιληπτική του ικανότητα, καθώς και την ικανότητα να εμβαθύνει μέσα του με πολλούς διαφορετικούς τρόπους αγγίζοντας από κάθε οπτική την αλήθεια. Και η δεύτερη εκδοχή είναι η πολύτιμη συνεργασία δύο διαφορετικών ανθρώπων, όπου ο ένας γράφει ποίηση και ο άλλος συνθέτει πάνω στο ποίημα.  Τα τραγούδια που ακούστηκαν είναι: «Όταν αισθάνεται η καρδιά» σε στίχους και μουσική της Άννας Αδαμοπούλου και το «Όταν θα ‘ρθεις» σε στίχους της Κάκιας Παυλίδου και μουσική της Άννας Αδαμοπούλου.

Στη συνέχεια ακολούθησαν οι βραβεύσεις με τη συμβολή της Βάνας Κουτσού.

1ο ΒΡΑΒΕΙΟ: «Ο νους ταξιδεύει» της Βασιλικής Διδασκάλου, μαθήτριας του ΓΕΛ Αξού. Το ποίημα παρουσιάστηκε οπτικοποιημένο σε επιμέλεια της Κάκιας Παυλίδου και είναι αναρτημένο στο κανάλι του Συλλόγου στο YouTube.

2ο ΒΡΑΒΕΙΟ: «Μόνο μία χάρη» Σταφυλλίδης Ανδρέας, μαθητής του 3ου ΓΕΛ Γιαννιτσών.

3ο ΒΡΑΒΕΙΟ: «Το Άνθος του Ονείρου» του Σωτήρη Τζαβέλα, μαθητή του 3ου ΓΕΛ Γιαννιτσών.

Από το Δ.Σ. του Συλλόγου συγχαρητήρια σε όλους τους  μαθητές που πήραν μέρος στο Διαγωνισμό, βγαίνοντας από το ροή των μαθημάτων, των πιεστικών προγραμμάτων του Λυκείου και εκφράζοντας τις εσωτερικές τους ανησυχίες. Τέλος, οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στους εκπαιδευτικούς που στήριξαν και προώθησαν το Διαγωνισμό ενθαρρύνοντας τα παιδιά να λάβουν μέρος.

Ακολουθούν τα ποιήματα:

1ο ΒΡΑΒΕΙΟ

Ο νους ταξιδεύει… - Διδασκάλου Βασιλική ΓΕΛ ΑΞΟΥ

Κλειδωμένος στη φυλακή του, το κρανίο…

Ζωγραφίζει φτερά στις αλυσίδες

και τις αφήνει να πετάξουν·

καπετάνιος με καράβι της φαντασίας

ανοίγεται σε θάλασσες,

σε τρικυμίες θα βρεθεί κι από φουρτούνες θα διαβεί

κι αν σε ρουφήχτρα μέσα πέσει

ΔΕΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΤΑΙ,

στο μπλε της θάλασσας εθίζεται·

και κάνοντας κύκλους όλο και πιο βαθιά

στον πάτο φτάνει…

Τότε με φύκια της ελπίδας σκάλα μεγάλη

θα υψώσει

κι από της θάλασσας τα βάθη, του ουρανού

τα σύννεφα θα πιάσει·

απέραντες εκτάσεις λευτεριάς απλώνονται μπροστά του

και δεν μπορεί να συγκρατήσει την χαρά του…

το ξέρει πια πως είναι λεύτερος,

σύνορα δεν υπάρχουν

τα έχει ξεπεράσει·

κι εκεί που όλα είναι σωστά,

κάτι τον πάει πίσω ξανά

σε ένα κόσμο γεμάτο

ζήλια, γκρίνια, δόλο.

Δε θέλει να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα·

Ο νους δεν τα χωράει αυτά,

αλλά σαν σβούρα τριγυρνά,

δεν ησυχάζει…

δεν ξεκουράζεται…

ο νους ταξιδεύει.

                             

2ο ΒΡΑΒΕΙΟ

Μόνο μία χάρη - Ανδρέας Σταφυλλίδης 3ο ΓΕΛ Γιαννιτσών

Βλέπω τα προσωπεία – τα σοφά, αρχαία

Κτίσματα απαράμιλλης τέχνης με μαρμάρινη σάρκα.

Χωρίς πόδια, σώμα, άκρα. Μα με μισό λαιμό.

Κι όμως μ’’ αγγίζουν πιο πολύ απ’ τον καθέναν.

Χαράζουν τη σκέψη μου…

Ούτε θέλω να γίνω σαν αυτά, μου φαίνεται περίπλοκο.

Για ζωντανά τι να έλεγαν; Θα γέλαγαν, θα έκλαιγαν.

Ίσως το δεύτερο αν βλέπαν τον έξω κόσμο.

Τα βλέπω μα δεν αγγίζω. Μήπως τα χαλάσω.

Προσβάλλω τη γοητεία της σοφιστικής τους και παρεξηγηθούν.

Σαν λογίζομαι, λέω πως λεν, σκέφτομαι, γράφουν.

Ότι κι εμείς κι εγώ. Μα άλλο δέρμα και άλλο μάρμαρο.

Δε γίνεται να ‘ναι το ίδιο – εσωτερικά.

Ούτε θέλω να σκέφτομαι πως θα μαρμαρώσω.

Ποθώ την ελευθερία σώματος κι αισθήσεών μου.

Ξανά κάθομαι, μα δε διακρίνω το κάτι άλλο που τα

Οδήγησε έτσι. Ό,τι κάνουν, έκαναν. Τίποτε διαφορετικό.

[κλεφτές ματιές συνεχίζουν να τα επεξεργάζονται, άλλες

Στέκουν, άλλες περιφρονούν μα όλες έχουν  κάτι κοινό]

Το μαύρο που σάπισε τον νου και την ψυχή.

Αν εστιάσω στο τι λένε, θα τρομάξω και δε θέλω.

Τώρα πια όμως κατάλαβα τι μας διακρίνει. Τούτοι

Ήταν άνθρωποι, εμείς όμως απάνθρωποι. Δε γίνεται

Σπέρνοντας το ένδοξο μαύρο, να τιμηθείς με επιγραφή.

Ούτε  να λέγεσαι σοφός, τίμιος για να μαρμαρωθείς!

Μήτε ήταν Μέδουσα, μήτε καμιά μαγεία,  μόνο η

Ανθρωπιά ήταν το χάρισμά τους. Άρα, κανείς δε θα

Ξεχωρίσει ούτε θα αξιωθεί  να γίνει παρέα με Ισαίο,

Πλούταρχο και Μέγα Αλέξανδρο.

Μήτε θα τιμήσουν μια Ελλάδα δίχως γαλανόλευκο.

Είμαι πια έτοιμος, μόλις σταμάτησα να σκέφτομαι.

Θέλω κάτι να ευχηθώ: αν γίνω ποτέ άνθρωπος,

Στηθώ, σμιλευτώ, μαρμαρωθώ και είμαι έτοιμος

ΠΡΟΣΟΧΗ: Κόψτε μου το κεφάλι κι αφήστε το σώμα μου.

Να τιμηθώ μισός-μισός. Γιατί στον νου κατοικεί η ανθρωπιά και

Ντρέπομαι που δεν την είχα ούτε γείτονα…

3ο ΒΡΑΒΕΙΟ

Το άνθος των Ονείρων - Σωτήρης Τζαβέλας 3ο ΓΕΛ ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ

Ήταν μαλακό,

άθικτο μέχρι την στοργική επιφάνειά του,

ο Κόσμος γύρω του ήταν έρημος,

το Όνομά του άσημο

και η Αξία του μηδαμινή.

Άρχισε να ψάχνει έναν Σκοπό,

αναζητούσε το νόημα της ύπαρξής του…

ήθελε με έναν τίτλο να κυκλοφορεί

Σύντομα, ένα εκχύλισμα Ονείρου

πότισε το κέντρο εκείνου του Κόσμου

και το χώμα ωρίμαζε

ευχαριστούσε το γλυκύτατο ύδωρ.

Και τότε γύρισε η Κλεψύδρα.

Ξεκίνησε ο χρόνος,

για την υλοποίηση μιας νέας Ζωής.

Ένα πράσινο Φυτό εγειρόταν,

μέσα από το ελπιδοφόρο χώμα,

ο Άνεμος το κυμάτιζε

και το όνειρο γινόταν Σκοπός.

Υπήρχαν και οι άσχημες Ρίζες

που ζούσαν θαμμένες κάτω από το Χώμα,

για να βοηθούν αφιλοκερδώς τον αγαπητό τους φίλο –

το Άνθος που πλησίαζε το Γαλάζιο.

Και τότε τα Άστρα

σχημάτισαν ένα Όραμα

ενός ολοκληρωμένου Άνθους

ο Έρως χτύπησε την καρδιά του Ονείρου.

Σε μία στιγμή ευφορίας,

την ώρα που ο Νέος Κόσμος πλάθεται,

το Άνθος ερωτεύεται την Αυγή.

Εισέπνευσε το άρωμα της επιτυχίας

άνοιξε σαν τα φτερά της πεταλούδας

τα πέταλα άφηναν την στενή τους σχέση…

ήρθε η στιγμή να ωριμάσουν.

Οι τελευταίοι κόκκοι άγγιξαν τον πάτο,

τα Πέταλα έλαμψαν από χρώματα

ο χτύπος της Ζωής ξεκίνησε

και ένα Όνειρο υλοποιήθηκε.